Παρουσίαση | patrizio bedon

Είναι εκπληκτικό, αν το σκεφτεί κανείς, πόσο λίγο έχει συζητηθεί η διαφορά ανάμεσα στο άσχημο έργο ενός γνωστού καλλιτέχνη και στο πανέμορφο χαλί ενός άγνωστου τεχνίτη. Η δημιουργική χειροτεχνία έχει αντιμετωπιστεί μέχρι σήμερα με λίγη αξιοπρέπεια. Ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 80 οργίαζαν οι μετα-μοντέρνες σκέψεις, απεφάσισα να μάθω την τόρνευση του ξύλου και πήγα στη σχολή ενός από τους τρείς τέσσερις παλιούς τορναδόρους του Μιλάνου. ΄Εκανα πιάτα και μπώλ. Στη συνέχεια άρχισα να σκαλίζω πίπες υβριδικής υφής, περιπλεγμένες με πέπλα διαφανή που θύμιζαν φυτικές ή μυικές ίνες. Μόνο το εσωτερικό του μπωλ ήταν τορνευμένο. Δούλευα σε ένα μικρό δωματιάκι τριών μέτρων επί ενάμισυ. Ένα πιό άνετο εργαστήριο το απέκτησα μονάχα όταν μετακόμισα στο Τσέρρο. Αυτό που επέτρεψε να περάσω από τα μικρά μεμονωμένα αντικείμενα (τις πίπες) σε μεγαλύτερα και πιό σύνθετα (λάμπες, έπιπλα, γλυπτά). Και παράλληλα από τα ακατέργαστα υλικά που αγόραζα (κομμάτια ρεικιού από τα πριονιστήρια Cresci της Σασέττα) πέρασα στα ανακυκλωμένα υλικά που έβρισκα ή μάζευα: ένας ακόμα τρόπος να δώσω συμβολική αξιοπρέπεια σε ό,τι «δεν είχε αξία».

Δουλεύω κοιτάζοντας κάτω και συλλέγοντας το επουσιώδες, ό,τι έχει ξεχαστεί, ένα ξύλο που ξέβρασε η θάλασσα, ένα ποτάμι, μιά λίμνη.
Μπορεί να φαίνονται ίχνη επεξεργασίας ή φθοράς, που μας πάνε πίσω σε άγνωστες ζωές και ιστορίες· ή να έχει παρέμβει απλά η ίδια η φύση, ο άνεμος, το νερό ή ο ήλιος και να το έχουν αλλοιώσει: το κλαδί τότε δεν είναι ένας σκελετός, αλλά μιά ψυχή που αγγίζεις. Από τα ξεχασμένα σωριασμένα μέταλλα, αναδύονται κομμάτια μπρούντζου, χαλκού, σίδηρου. Και πάλι αβέβαιης προέλευσης και ιστορίας, αλλά είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τι προέρχεται από ένα αστικό σαλόνι, από ένα θυρωρείο, από πεταμένα αντικείμενα ντιζάιν, ή από μιά κατεστραμμένη παλιά αγροικία σε σημερινά υποβαθμισμένα προάστια (παλιά καρφιά, έμμονες ιδέες). Φτιάχνονται έτσι μικρές ιστορίες με γεύση μπαλώματος ή ατέλειας, με άλλα λόγια όχι μόνο με βάση μιά φτωχή τεχνική όπως παλιά, αλλά με ένα τρόπο κατανόησης της ζωής και ίσως και του μέλλοντος.
Μπαλλώνοντας τις ζημιές του χρόνου και των ανθρώπων γεννιέται κάτι καινούργιο που δεν έχει τις απαιτήσεις τελειοποίησης της καθαρής δημιουργίας στην άμορφη ύλη, αλλά τη λυρική πυκνότητα των πρωτόγονων εικόνων. Στόχος είναι να γίνει ειρήνη με τον χρόνο, με τον Κρόνο που κατασπαράζει τα παιδιά του, μπλοκάροντας ακόμα και τους δείκτες του ρολογιού. Καράβια βυθισμένα φεύγουν με ανοιχτά πανιά, οι μηχανές του χρόνου μετατρέπονται σε παιχνίδια, φωτισμένα από τοτεμικές λάμπες, που όχι μόνο δίνουν φώς αλλά προσφέρουν και παρέα, σαν άνθρωποι.
Δεν έχει σημασία γιατί μου αρέσουν τα αντικείμενα που μιλάνε, είτε πρόκειτα για γλυπτά είτε για χρηστικά αντικείμενα: όπως καταλαβαίνετε, δεν νομίζω ότι η διαφορά έχει κάποιο νόημα. Αφήνω σε παρελθοντικές εκθέσεις ή σε αειθαλείς παρατεταμένες εφηβείες τα ουρλιαχτά μιάς κατακρεουργημένης καταγγελίας, ή τους ψίθυρους μιας αλαζονικής ειρωνείας, που δεν μου ανήκουν. Όλα μπορούν να λεχθούν με λεπτό λυρισμό.
Ένα χάδι στη ζωή.
Προσπάθησα να ανταπεξέλθω, γοητευμένος από τη βασική αρχή της ατέλειας.
Πατρίτσιο Μπεντόν, αρχιτέκτονας.

Σημειώστε

Η ταξινόμηση των έργων σε ομάδες (από λίγο έως πολύ συμβατικές) υπακούει απλά στην ανάγκη μίας κατά προσέγγιση καθοδήγησης του επισκέπτη. Είναι προφανές ότι μία από τις βασικές διαισθήσεις όλης μου της δουλειάς παραμένει η υπέρβαση του χάσματος μεταξύ του χρηστικού αντικειμένου και του έργου τέχνης. Για τον λόγο αυτό η ταξινόμηση σε ομάδες που επέλεξα κινδυνεύει μοιραία να χαρακτηριστεί αντιφατική, ενώ σίγουρα δεν είναι συστηματική.
Όλα τα αντικείμενα που παρουσιάζω έγιναν στη χρονική περίοδο μεταξύ από το 2010 έως σήμερα.